Wat een ontzettend gaaf initiatief las ik afgelopen week op mijn NOS-site….:

“ Een koor, daar moet je toch wel een beetje voor kunnen zingen, zou je zeggen. Maar in het Engelse Nottingham is dat juist niet de bedoeling. Ze hebben daar het Tuneless Choir: een koor voor mensen die niet kunnen zingen. Voor de meeste deelnemers is het een uitkomst. Ze kunnen niet zingen, maar met lotgenoten onderling doen ze het uit volle borst.

(http://nos.nl/artikel/2088730-video-brits-koor-voor-mensen-die-niet-kunnen-zingen.html)

Als kind vroeger in de klas door de juf, of meester aan de kant gezet tijdens de muzieklessen, waarin (toen  nog…) gezongen werd. En dat onder het mom ‘jij kunt toch niet zingen’ kreeg betrokkene dan een trommel of triangel in de handen in de hoop dat er door betrokkene vooral geen vocaal geluid werd geproduceerd tijdens het zingen van de liederen door alle wél-luidende kinderstemmetjes.

Zeer pijnlijk en frustrerend voor zo’n kind, en in die tijd volledig onderschat welke invloed dat kan hebben op de rest van het leven van hen die daar zaten, achterin de klas, met hun triangel of trommeltje.

Met regelmaat kom ik mensen tegen die bovenstaand verhaal na kunnen vertellen. Vaak zijn het ook mensen die ontzettend kunnen genieten van vocale muziek. Mensen die, als de rest van het gezin uit huis is -en liefst ook nog de buren weg-, heel voorzichtig toch pogingen doen om mee te zingen met muziek die met zoveel liefde beluisterd wordt.

Jaloers wordt er gekeken naar hun vrienden en vriendinnen die in hun ogen wél kunnen zingen. In een koor, een bandje, een zanggroepje, of gewoon lekker achter de piano thuis. Zelf de stap nemen om dat te gaan doen, hoe diep dat verlangen ook zit, durven deze mensen over het algemeen niet. “Nee, ik kan niet zingen….”. Daarmee is op zeer jonge leeftijd al de deur voor hun neus dichtgegooid door een volwassene, en ze houden die deur op latere leeftijd voor zichzelf ook gesloten in de vaste overtuiging ook écht niet te kunnen zingen. Een deur die, als hij open zou gaan, toegang geeft tot zo veel plezier, vrijheid, genot, en zelfvertrouwen.

Soms maak ik  mee, dat er zo iemand op mijn pad komt, in mijn lespraktijk. Het is een enorm fijn om met zulke mensen te mogen werken. Het blijken vaak zeer gepassioneerde zangers te zijn met een diep verlangen om te zingen.

Gelukkig lukt het ons vaak om samen op het wandelpad van klinken, gaandeweg het zingen te ontdekken. De vreugde die deze mensen dan ervaren is bijna niet te beschrijven.

Het bevestigt mijn altijd weer vaste overtuiging: “Iedereen kan zingen!”

Luister maar naar het Tuneless Choir….